कोण जाणे!

असं का होतं?
कोण जाणे!

तुझा आवाज येत राहतो,
श्वास कळत जातो,
हलचालींची
रेखीव सावली
दिसत राहते अभंग,

तुझे शब्द,
प्रत्येक वाक्य,
पडत रहातं  कानावर,

टपोऱ्या अर्थांचा प्राजक्त
ओसंडून गळताना,
मी होतो अधीर..
मला कळत जातं
तुझं माझ्या भवताली असणं.
पण
धजत नाहीत
हातची बोटं सैलवण्याला.

असं का होतं?
कोण जाणे!

मी उघड्या डोळ्यांनी
घट्ट मिटून घेतो माझा समज.
मी हट्टाने अव्हेरतो तुझ्या आभासी असण्याला.

तरी वाटत राहते
खोल पोटात
थंड भीती.

असं का होतं ?
कोण जाणे!

शब्द येता येत नाहीत
नजर उठता उठत नाही
व्याकुळ इच्छेला
कणा सापडत नाही

खरं सांगतो,
बागडत राहातं मौन अंगभर
शांतता मुकाट
मुसक्या बांधते जिभेचे.
वाकुल्या दाखवत
सुरकुतल्या अपेक्षा
नाचत राहतात डोळ्यात,
फेर धरून!

का होतं असं ?
कोण जाणे!

मी घाबरतो,
मला  या प्रवासाचा
शेवट सुचेना होतो.

दचकतो,
सताड उघडतो डोळे.
झटकतो आल्या वर्तुळांना.
ऐकवतो जिवंत हुंकार वर्तमानाला.

नजर स्वच्छ होते,
श्वास मोकळा होतो.
हात सैलावतो.
एक उसाशाने,
माझा तळहात डोळ्यांसमोर येतो..

एव्हाना माझ्या बोटांना
तुझा स्पर्श जाणवतो.

का होतं असं?
कोण जाणे!
...….................पुस्तकातून