मला सतत असं वाटतं की
तुझ्या-माझ्या भेटीमधले चार शब्द सांडू नयेत.
दहा बोटांच्या मगरमिठीतले कोवळे श्वास उसवू नयेत.
एकांताच्या फुलोऱ्याला पानगळ कधी चिकटू नये.
कुतूहलाच्या अंकुराला लज्जेची दृष्ट लागू नये.
आपुलकीचं चक्र भाळीचं गर्वानेही भेदू नये.


मला सतत असं वाटतं की
या समोर फुललेल्या टपोऱ्या फुलाच्या दोन पाकळ्या हाती घ्याव्यात.
ती कुस्करली उष्णता ओजळीत घ्यावी भरून.
आणि तुझ्या रंध्रारंध्रातून स्रवणारा आनंद टाकावा पिऊन एका घोटात.
मग काय होईल..?? 
अशाने एकिकडे वैकुंठाची यात्रा भरेल.
आणि दुसरीकडे..? 
दुसरीकडे नवजन्माची जत्रा.
...................................................... पुस्तकातून.

मला कुणाशीही बोलावं वाटत नाही.
बोलणं नकोच.
मला घरात थांबावं वाटत नाही.
मला बाहेर पडावं पटत नाही.
मला घोळक्यात थांबणं रुचत नाही.
मला एकांतात राहून सुचत नाही.
मला माझी ओढ नाही.

मला तुझी गरज नाही.
मी असाच आहे. 

पण मला माझी ओढ आहे
मला एकांतात सुचत राहतं.
मला घोळक्यात राहणं रुचत राहतं.
सतत बाहेर असावं वाटतं राहातं.
मला घरी थांबावं वाटतं.
मला मी हवा आहे.
मला तुझीही गरज आहे.

तू कोण?
मी? मी मी.
तू मी कसा? मी मी आहे.
असू दे की. तू मी असलास म्हणून माझं मी असणं बदलत नाही ना.
 असं? म्हणजे मीसुद्धा मी आणि तूसुद्धा मीच आहेस?
होय.
ओह.. ही माझी ओळख नव्यानेच होते आहे मला.
........................................................................ पुस्तकातून.

तुझ्या आठवणींचा तहानलेला कल्लोळ सतत हिंदोळत असतो बघ. मग आकाश भेसूर वाटू लागतं आणि जमीन ओसाड. तरीही हा कल्लोळ थांबता थांबत नाही. मग एखादी बेसूर उसळी अचानक फिरते त्या आकाशात आणि भेगाळल्या जमिनीत क्षणात अंतर्धान पावते. मग चहूकडे पसरते भकास, कोरडी, दिशाहीन शांतता.
इच्छेची मरणासन्न चाल पाहिली आहेस कधी? शांततेला पडलेली कोरड अनुभवलीयेस कधी?
आता या निष्प्राण जमिनीवर मौनाचं थडगं बांधेन म्हणतो.
भविष्यात का होईना, पण ही तहान भागवायला येशीलच की तू.
त्यानंतर या हवेतली आर्द्रता वाढेल.. जमिनीवर हिरवाई बहरेल. मग, त्या लुसलुशीत डवरलेल्या गवतावरून सरसरत पुढे जाताना तुझ्या नजरेचा पाय अडखळेलच या थडग्यापाशी.
तेव्हा तुझ्या लक्षात येईल, की आता भले सगळं स्थिरस्थावर झालं आहे. 
पण..
पण, आपली इथे येण्याची वेळ चुकली.
................................................................................... पुस्तकातून.  

हा खेळ मी लहानपणापासून पाहात आलोय.
तूच नाही का शिकवायला सुरुवात केलीस.
तू तुझा खेळ खेळत रहायचीस. नवनवे डावपेच मला शिकवत रहायचीस.
मी मात्र तुझ्या पदराला धरून हा पसारा विस्फारून पाहात असायचो.
या खेळातली धावपळ.. आणि त्याच्या नियमावलीचा राक्षस पाहून त्यावेळी नकळत तुझ्या बोटाला मी माझ्या तळहाताचा वेढा घातला होता. 
बरोबर.. आत्ता येतंय लक्षात.. हा तोच खेळ आहे.
या खेळातला तुझा डाव तू नेहमीच आनंदाने खेळायचीस. तुझं प्रत्येक पाऊल रेखीव असायचं. मी मात्र तुला हवा तसा.. हवा त्या वेगाने रमत नव्हतो. इतरांपेक्षा काकणभर जास्तच ऊर्जा असूनही माझा एक पाय सतत तुझ्या साडीवर अनाहूत पडलेला असे.
तरीही तू थकत नव्हतीस.. रुसत नव्हतीस..
पण, रिंगण पूर्ण होता होता..
वेढ्यांमधलं बोट निसटून गेलं..
एक पाऊल पडता पडता..
उरलं बळ सरून गेलं..
आता मला एक कळलंय,
तुला हा खेळ खेळण्यात रस नव्हताच कधी.
तुला फक्त मला हे मैदान दाखवायचं होतं..
या मैदानात मला आणून सोडायचं होतं.
तू ते केलंस.
..
..
..
..
..
..
..
उपकार कृतघ्न असतात.
................................................................................... पुस्तकातून.

टवाळकी.

बाहेर आलं की लगेच धावत सुटायचं.
इथे थबकण्‍याची जागा नाही. की थांबण्‍याची मुभा नाही.
मागे वळून पाहायचं नाही. उगाच उसासे भरायचे नाहीत.
वाटेतला प्रत्‍येक अडथाळा ओलांडत रहायचा..
धडकलात की संपलात.
अडकलात की फसलात..
काही करा धावत धावत
पैसे मिळवा.. पैसे साठवा..
धावत धावत.
वेग वाढवा.. ध्‍येयं आखा..
धावत धावत.
जीव खाऊन धावत सुटायचं.
धावा तेही बेभान नाहीच.
कळळं पाहिजे जमेल तसं..
वळळं पाहिजे हवं तसं..
उडी मारलीत तर पुढची संधी.
उडी चुकली की पडेल तंबी.
आपली स्‍पर्धा आपल्‍याशी.
गेल्‍या वेळच्‍या टारगेटशी.
बघ मित्रा असं असतं लाइफ.

हे लाइफ आहे? साल्‍या फसवतोस काय..
आमच्‍याकडे याला टेंपल रन म्‍हणतात. हातांच्‍या बोटावर आम्‍ही रोज खेळतो तो.
मज्‍जा म्‍हणून.

असं? चलो ये भी अच्‍छा है..
..................................... पुस्‍तकातून.

अपराधी भाव मनात दाटून आला की मनात विमनस्क शांतता येते.
अपरिहार्य शरणांगत भाव असला की खिन्नता मूळ धरू लागते.
स्वैर शरणांगती असेल, तर स्वर्गीय आनंदी शांती...
शांततेचे असे निकष मी नेहमीच लावत आलो आहे.
पण, आज या अनोळखी शांततेचा डोह वेगळा आहे.
इतरवेळी ग्रासलेल्या मौनाच्या तळाचा अंदाज बांधणे माझ्यालेखी शक्य होते.
पण, या कालडोहात उतरणे महाकर्मकठीण.
कारण, भवताली उगवलेली तटस्थता या डोहातून मला वर काढण्यास धजावणार नाही हे निश्चित.
मग, तळ शोधत निघून जाणे हा एकच पर्याय.
पण, तळाच्या अंधाऱ्या गंगेत लागला हाताला चंद्र तर ठीक.
नाहीतर?
नाहीतर काय?




 शब्द बेइमान..
निघून गेले लेकाचे.
....................................................................................... पुस्तकातून..
.

अखेर तुम्ही माझ्यावर मात केलीत.
ज्याने तुम्हाला तुमचं हक्काचं स्थान दिलं..
ज्याने तुम्हाला काय वाटतं याचा सतत ध्यास घेऊन पाठपुरावा केला,
त्यालाच तुम्ही निर्दयीपणे बंदीवान बनवलंत.
आता मला माझं मत नाही. आता मला माझी नजर नाही.
आता मी तुम्हाला वाटेल तेच बोलायचं.. शिवाय, त्याची वेळही तुम्हीच ठरवणार??
माझ्याभवती सतत कोंडाळं करून उभं राहण्यात कसली मानताय धन्यता..??
तुम्हाला त्याशिवाय येतंच काय..
मला बंदिवान बनवून तुम्ही मुक्त होऊ पाहाताय मूर्खांनो..
पण, उलट तुम्हीच अडकवून घेताय एकमेकांच्या पायांना एकमेकांमध्ये.
तुम्हाला तुमचं अवकाश गवसावं म्हणून स्वहस्ताने या मुक्तांगणात सोडणारा मीच होतो.
या अवकाशात तुमच्या असण्याला खमका पाठिंबा देणाराही मीच होतो.
पण अखेर ज्याची भीती होती तेच झालं.
तुम्हाला अविचार शिवला.
तुम्ही उरला नाहीत माझे..
आता बसा चिकटून या शेवाळ्याला.. तुमची शेंबडी लक्तरं घेऊन.
मी घडवलेल्या दुनियेत साल्यांनो मलाच केलंत बेघर??
भडवी.. माझीच प्रसुती पोकळ होती बहुतेक.
पण, तुमची ही वखवखलेली पाठ पुरती लुळी करण्यासाठी..
मी जन्माला घालेन नव्या शिलेदारांना..तुमच्याच साक्षीने.
पाहात बसण्याशिवाय आणि भिरभिरण्यापलिकडे येतंय काय तुम्हाला..??
फरक फक्त इतकाच आहे की पूर्वी थोडा वेळ मागितलात तुम्ही की मी तो खुशाल द्यायचो.
आता वेळ माझ्यावर आहे.
पण मी ती मागणार नाही.
या संतप्त हतबलतेतून प्रवाही काही वाहते होईलच..
आणि तुमचं हे सतत माझ्याभवतीचं घोंगावणं क्षणात मृतप्राय बनेल..
सावधान.
............................................................................................................. पुस्तकातून.