Thursday, October 29, 2015

ख्वाहिशें

ख्वाहिशो के परोंपर
कुछ उम्मीदे बैठी थी..
उम्मीदे मेरी खुद की
कुछ अनजानी..
किसी और की
समझ नहीं आया कैसे कब
लेकिन ख्वाहिशोंके पर
फड़फड़ाते चुप हो गए..
 मासूम जैसे
जैसे परोपर बैठी कोई उम्मीद
गिर ना जाए..
 टूट ना जाए
भाई उम्मीद कौन सी..
किस की
मेरी ख्वाबोंसे भरी आँखे
पता नहीं
अब  धीरे धीरे खुलने लगी है
आँखे खोलू तो पता चले
पर है तैयार
भरने उड़ान  उम्मीदोंसे भरी
लेकिन ख्वाहिशे..
कहाँ गयी...??
.
चढ़ा सूरज आँख में चुभा
तब निचे देखा
तो दंग रह गया

मेरी ख्वाहिशोंका साया
मेरेही पैरोतले!
....................................पुस्तकातून

Friday, May 22, 2015

वळण

तू जाताना
तुझे काही माझ्याकडे राहिले  होते?
नसावे ना?.
मलाही हेच वाटे कालपर्यन्त.

आता जणवते आहे
तुझं बरेच काही आहे इथे.

सांग तर खरे
मागे राहिले आहे ?
की ठेऊन दिले आहेस..
मुद्दाम?

तू पाहां ना
अलीकडे
हे काय पाझरते आहे माझ्या स्पर्शातून?
ही सचेतन उबदार माया
कुठून आली या तळहातात?
या करारी नजरेत
कुठून आले हे मार्दव?

माझा स्पर्श..
माझी भावना...
माझी दृष्टी
माझी न उरता,
एकात्म पावते आहे
माझ्याच आत कुठेतरी.

तुझ्याशिवाय
जे आजवर मला दिसले नाही कुणात.
ते माझ्यात इतके खोलवर?
दड़वले कुणी?
तू?

गेल्या 22 जन्माच्या शोधाचे हे उत्तर मानावे?
की त्या हट्टाला मिळालेले नवे वळण?

की उत्तरार्धाची ही सुरुवात असावी?
माझे उरले जीवन
पुन्हा मंगलमय बनवणारी?
..................................... पुस्तकातून

Monday, March 30, 2015

साखरझोप


माझ्या समाधानात
तुझ्या आनंदात
माझ्या नैराश्यात
तुझ्या दुःखात
आपल्याला आपण दिसत नाही
आपल्याला आपण आठवत नाही. 

आता दोघादरम्यान आहे
अदृश्य काही
निरूपद्रवी असे फक्त.

एकमेकांच्या तळहाताची ओजळ
झाली आहे कधीच रीती.
आता उरला हाती आहे
काही जुन्या
काही उण्या क्षणांचा प्याला केवळ
या प्यालाचा घोट होणे नाही.
इथे उरते फ़क्त बाष्प प्रीतीचे. 

हळूहळू साखरझोपेत
स्वप्नेही पडतात ती सांजवेळचीच.
निरभ्र आकाश ढगाळते आहे..
दूर सूर्य मा!वळतो आहे..
डोळा मिटतो आहे,
हात सुटतो आहे अशी.. 

मिटतो डोळा मिटू दे
सुटला हात सुटु दे
आठवणीची ही पीड़ा
चितेवर चढूं दे!
..............................................पुस्तकातून

Tuesday, January 6, 2015

दूरवर दिसते काही..

मला आता इथून पुढे निघावं लागेल.
ही इथेच गवसली मला इच्छा.
मला माझ्या असण्याची खात्री झाली होती पूर्वीच.
पण इथे आल्यावरच मला त्याची उंची समजली होती.
माझ्या चालत येण्याचं अप्रूपही मला वाटलं ते इथेच.
दिशांना चारी मुंड्या चित करण्याचं धाडसही इथेच गवसलं मला.
मी इथेच भिडलो शब्दांना.
मी गळाभेट घेतली गंधाची तीही इथेच.
किंबहुना ती घ्यावी कशी हेही इथेच शिकलो मी.
आनंदाचा बहर म्हणा..
खवळलेल्या समुद्राची लहर म्हणा..
इथेच अनुभवता आली मला.
निळ्याशार चांदण्यांची सफर घडता घडता,
मरुन पडलेल्या चंद्राचे सुगावे लागले ते इथेच.
माझ्या पाऊलांखाली अंथरले गेलेले लाल गालिचे इथेच पहिल्यांदा पहिले.
मुखवट्यांची मजा लुटता आली.
भावनांची गोची पाहता आली.
मृगजळी गप्पांचे घोट रिचवता आले.
मृगनयनी कटाक्षांचे बाण चुकवता आले
हे सगळं इथंच तर घडलं.

काही मग्रूर पर्वतांच्या सावल्याही मी इथे नेस्तनाबूत केल्या
त्या सुरुंगांनी गडगडत आलेल्या कातळांनी
माझ्या जखमा मोहरुन गेल्या.
इथल्या गवतांनीच त्या जखमांचे तुरे माझ्या शिरपेचात रोवले.
या तुऱ्यांनी हा मुकुट असा भरुन गेला आहे.
आता हा इथेच ठेवून पुढे गेलं पाहिजे.
..
नव्या तुऱ्यांचा शोध अजून अशांत आहे.
नवा गंध
नवा वारा
बुद्धीचा संग हवा आहे
..
या इथे उभे राहून मी पाहातो दूरवर.
अन मला दिसते सावली हिमालयाची.
पलिकडे दिसते विस्तीर्ण.. शांत, शुभ्र काही.
ती जागा पहावी लागेल.
नवं काही शोधावं लागेल.
इथून आता निघायला हवं.
नवे विचार नवे आचार
हवं सर्व पारदर्शी
मुखवट्यांमागल्या चेहऱ्यांसाठी
माणसांमागे जायला हवं.
............................................... पुस्तकातून