शरीर हल्ली पूर्वीसारखं साथ देत नाही. म्हणजे मनाचं, मेंदूचं शरीर ऐकतं सगळं. तरी हल्ली त्याचं असं वेगळं म्हणणं आहे याचं सूचन सतत होत असतं. दुर्दैवाने शरीराने साथ सोडली की त्याला आपण थेट वार्धक्याच्या गळ्यात अडकवतो. आता तुला वाटेल मी म्हातारा झालो की काय.. पण, तसं घाबरायचं कारण नाही. हिय्या केला तर मन मारतो तसं शरीर मारून काम करता येतंच की. पण, या धबडग्यात त्याचं म्हणणं नेमकं कायाय त्याकडे लक्ष देता आलं नाही मला. आज माझ्या शरीराने बंड पुकारलेलं नाही. पण, त्या मंडळींनी आपापल्या जबाबदाऱ्या, गुणधर्म एकेमकांना द्यायला सुरुवात केलीय.
काय बोलतोयस तू?
खंरच की. म्हणजे कसं सांगू.. ताजं उदाहरण द्यायचं तर बघ. सध्या माझ्या मेदू आणि मनाने एकमेकांची जागा घेतलीय. म्हणजे असं मन थेट डोक्यात घर करून राहतं हल्ली आणि मेदू थेट हृदयात घुसलाय. येतंय लक्षात? समोर सुरू असलेल्या सततच्या कोलाहलाकडे एक टक पाहिल्यानंतर एरवी थंड असणारी माझी दृष्टी हल्ली उष्ण झाल्याचं जाणवतं आणि त्याचवेळी खळाळणारं गरम रक्त धमन्यांतून वाहता वाहता थंड पडलेलं असतं. आता तुझ्या नेमकं लक्षात यायला हरकत नाही.
तू.. जाऊ दे. तुझं डोकं ठिकाणावर आलं की बोलू.
हं... सध्या ते पूर्वीच्या ठिकाणी नाही हे खरं. पण, शरीरभर भटकल्यानंतर कुणाला कोणती जागा आवडेल याचा नेम नाही. किंबहुना बाबा रे तुम्ही तुमच्या ठरलेल्या जागांवर जाऊन बसा असं मला आत्ता त्यांना सांगावंही वाटत नाहीय. त्यांना कुठे जायचं तिथे जाऊ दे. मी त्यांना अडवणार नाही. ते बघ.. आत्ता मला जाणवतंय माझ्या भिरभिरणाऱ्या काळ्या बाहुल्यांनी माझ्या पावलाशी संधान बांधलंय. म्हणून एरवी ठाम असलेलं माझं पाऊल थोडं सरबरलंय आणि कधीही एका जागी स्थिर न राहणारी नजर निश्चित मताने ठाम रुतून बसली आहे.
लिसन.. यू नीड अ ब्रेक..
आय वाँट टू ब्रेक धीस ऑल. त्याच त्या उष्ट्या ताटात जेवणं नकोच. आहे त्या जागीच नवी इमारत बांधायची तर जुनीला पडलंच पाहिजे. नव्या इमारतीच्या नव्या भिंती-नवे जिने, नवी दारं-नव्या खिडक्या.. मग नवा वारा.. आणि आत एका पायावर नाचणारी जास्वंदी हवा. तिचीच तर वाट पाहातो आहे.
................................................................................... पुस्तकातून.
