हत्या
सहज सुंदर हसू दिसणाऱ्या चेहऱ्यांमागे दडलेल्या मनाचा थांग लागणं दिवसेंदिवस अवघड होऊ लागलं आहे. तुम्ही हसताहात.. हसवताहात..पण, मनाच्या कोपऱ्यात एखाद्या वेदनेने नखं मारून मारून बीळ तयार केलं असेलही कदाचित.
कदाचित उद्या ही वेदना उफाळून येईल आणि घेईल कवेत तुमच्या इतर सर्व भावनांना.
तेव्हा काय कराल?
नैराश्याने वेढलेल्या वेदनेला मारून टाकाल की स्वतःला?
मला भीती वाटते कधीमधी तुमची.
तुमच्या खरेपणाला आजकाल खोटेपणाचे कोंब फुटू लागले आहेत.
तुमच्या सच्चेपणाला शाप आहे घाईचा.
मला भीती वाटते, की तुमच्या या आनंदी चेहऱ्याला फाडून टाकायला नैराश्याचा एक क्षण पुरेसा पडेल की काय अशी.
कारण हल्ली तुम्ही आत्ममग्न होऊ लागला आहात.
भीती वाटते की हत्येचा सूक्ष्म दर्प तुम्हाला खुणावतही असेल कदाचित. जो मलाच काय, तुमच्या सावलीलाही नसेल जाणवला.
अशावेळी मी काय करायचं?
मला हे सगळं खूप नंतर कळतं हो. मला ऐकू येतं तुमच्या शेवटच्या किंकाळीचं मूक तार सप्तक आणि त्यानंतरची असंख्य निरूत्तर प्रश्नांनी भंडावून सोडणारी गच्च शांतता.
शेवटी शेवटी माझ्या मनात एकच प्रश्न ठाशीव होत जातो..
आज तुम्ही तुमच्या कुटुंबाची हत्या केली आहे.
या गर्भगळीत जिवंत शवांची जबाबदारी आता कोण घेणार?
....................................................................................... पुस्तकातून.
