अंतर

मला वाटते,
श्वासाच्या त्या टोकाला कालपर्यंत कोणी होते.
कधी खूप जवळ आल्यावर
त्या टोकाला असलेला श्वास बोलायचा.
मी आहे म्हणायचा.
माझ्या उच्छवासात असलेल्या रित्या जागा मूक भरायचा.
आता लक्षात येते,
माझ्या उच्छवासात कोणी पलिकडे,
आपला श्वास शोधायचा.
काळ्या मिट्ट अशा पसरलेल्या रात्री,
कधीमधी एकट्या पडलेल्या माझ्यात तो निश्चयाचे इरादे भरायचा.
ही दोन टोके निकटही यायची सावकाश.
जवळ.. खूप जवळ.
जणू दोन भिन्न अवकाशाची घट्ट वीणच ती.
निमूट प्रणय चालायचा महणा हवे तर.
यातून जन्माला काय यायचे समजत नसे.
अगदी कालपर्यन्त नव्हते ठाऊक.
आज इथे थोड़ा टेकलो..विसावलो
आणि कधी नव्हे ते या अंधारात किलकिल्या नजरेने पाहिले
अन लक्षात आले,
 कि त्या घट्ट विणेने
माझे एका श्वासाचे अंतर
सुबक, रेखीव बनवले आहे
.......
पुस्तकातून