माझ्या दारातल्या मातीच्या मनात काय आहे काही कळत नाही.
मी तुळस लावली.
बघता बघता सुकून गेली.
मग मी मोगरा घेतला.
मोगरा अंकुरला.. वाढला.. बहरला.. आणि त्यानेही बघता बघता वैकुठाचा मार्ग पत्करला.
इतरांचा हा प्रवास माझ्या दारातल्या कोपऱ्यात असलेला निवडुंग निमूट पाहातोय.
त्याला ना फुलांची आस..  ना  फळाची अपेक्षा.
वयानुरुप आलेली काटेरी अनुभवांची झूल पांघरुन तो मात्र उभा आहे स्तब्ध.
आयुष्यातली हिरवाई न सोडता हा मात्र वाढतो आहे आपल्या नि​​श्चित वेगाने.
सावकाश.. सावकाश....
मिळालेल्या जागेत त्यानं व्यवस्थित बसवून घेतलंय स्वतःला.
एरवी इतरांकडून फुलांची, फळांची अपेक्षा करणाऱ्या मला त्याचं हे थंड निरुद्देशीय जगणं दिसलं कसं नव्हतं?
त्याची वाढ आत्ता का डोळ्यात भरते आहे?
पण, आता त्याने मला मात्र दूर लोटलंय.
आपल्या पानांचे टोकदार भाले त्याने माझ्यावर रोखले
तेव्हाच आलं होतं ते लक्षात माझ्या.
सतत अवहेलना नशिबी आलेल्या या महामानवाने स्वतःचा रस्ता ठरवून टाकलाय.
बेपर्वा, मुक्त.

हं.. या हिरव्या फकिराचं बोट पकडून त्याच्या मागे जाण्याशिवाय पर्याय नाही.

परिस्थितीशी जुळवून घेणं हे मी खूप आधीच शिकायला हवं होतं...
तुझ्याकडून!!

........................................................................................... पुस्तकातून.