एरवी क्षुल्लक कारणावरून बाहेर उसळी मारून येणारे शब्द काल मात्र दबा धरून होते.
कोणत्याही स्थितीत बाहेर यायचंच नाही असं धोरण त्यांनी जाहीर करून टाकलं होतं काल.
आपण भेटल्यानंतर पसरलेल्या शांततेवेळीच हा असहकार माझ्या लक्षात आला होता.
पण, सांगू कुणाला आणि कसं?
तुला सांगण्याची गरज नव्हती. कारण, तुझ्याही ते लक्षात आलं होतं.
इथे या अबोल्याबद्दल तू मलाच दोषी ठरवून टाकलंस. मी खरंच आतुर होतो बोलण्यासाठी.
पण, त्यावेळी जाणवलं की श्वास अडकतोय शब्दांत.

काय म्हणायचं समजत नव्हतं.
काय सांगायचंय उमजत नव्हतं.
 ..
..
..
घरी आलो.
एक श्वास मोकळा केला. हर एक शब्द सुटा झाला.
तेव्हा एक लक्षात आलं, की काल माझ्या पुरुषार्थाला कणा नव्हता.
पुढाकार घेण्यामध्येच जर पुरुषार्थ सामावला असेल,
तर काल घ्यायचास की माझा पुरुषार्थ तुझ्याकडे..
किमान सुरुवातीपुरता तरी.
..
 निदान काल तरी माझ्याच पदरात मला माझा चेहरा लपवता आला असता.
.................................................................................................. पुस्तकातून.