तूः हल्ली सतत रडत असतोस. बघेत तेव्हा निराश असतोस. सतत दुसऱ्याला दोष देणं वाढलंय तुझं.
मीः दोष. मी कधी दोष दिला तुला. मी फक्त म्हण्तोय की तू पूर्वीसारखी बोलत नाहीस.
तूः तेच सततचं तेच टुमणं. मला या साळ्या गोष्टीचा कंटाळा आलाय. बघेल तेव्हा सतत काहीतरी उगाच असंबद्ध बोलत रहायचं. वेडेपणा नुसता.
मीः मी असा नाहीये. मी असा नव्ह्तो.
तूः पण तू आत्ता असाच आहेस. तुझं तुला माहित काय झालंय ते. तू नीट झालास की बोलू.
मीः नीट होण्यासाठीच तर तुझ्याशी बोलतोय.
तूः हे असं बोलणं? अशा बोलण्याने तू मला तुझ्यासोबत नेशील नैराश्यात.
मीः मी तुला नैराश्यात नेईन? मी मित्र आहे तुझा. कधीतरी थोडं जवळ ये. थोडं जवळ घे. विचार ‘तुला काय होतंय? तुला काय म्हणायचंय? कुठे दुखतंय.. काय दुखतंय.. ’
तूः म्हणजे पुन्हा मीच विचारायचं. तुला कळत नाही? तुला अडचण आहे तर तू बोल माझ्याशी.
मीः धीराची गरज आहे. हाताची निकड आहे. थोडा पाठिंबा मिळाला तर येईल बाहेर आपोआप.
तूः लहान पोराच्या उपर चाललंय सगळं. म्हणजे एखादं पोर भोकांड पसरून रडायला लागलं की आपण त्याच्याजवळ जायचं. कारण, त्याला धड बोलता येत नसतं. त्यामुळे नेमकं काय होतंय हे त्याने सांगण्याचा प्रश्नच नाही. मग ओंजारुन गोंजारुन त्याला शांत करायचं. हे सगळं लहानपणी ठीक आहे रे. एक मिनिट.. एक मिनिट.. म्ह्णजे आता हे सगळं मी तुझ्यासोबत कराव अशी तुझी अपेक्षा असेल तर सॉरी. कारण हे सगळं करण्यात मला रस नाही आणि तूही आता लहान नाहीस.
मीः माणूस बोलायला शिकला म्हणून त्याला दरवेळी व्यक्त होता येतंच असं नाही. किंबहुना अशी अपेक्षा धरणंही गैरच. तू फक्त दरवाजा उघडावास इतकीच माझी अपेक्षा होती. दुसरी महत्त्वाची गोष्ट.. तुला वाटेल की तू माझ्याजवळ आल्यामुळे माझा अहं सुखावेल. पण, अशा बहुतेकवेळी तो माणसात उरलेलाच नसतो. उलट तुझ्या आपुलकीच्या चौकशीमुळे तू तुझे दरवाजे माझ्यासाठी खुले करत असतेस. मी त्याचीच तर वाट पाहातो आहे.
.............................................................................................. पुस्तकातून
मीः दोष. मी कधी दोष दिला तुला. मी फक्त म्हण्तोय की तू पूर्वीसारखी बोलत नाहीस.
तूः तेच सततचं तेच टुमणं. मला या साळ्या गोष्टीचा कंटाळा आलाय. बघेल तेव्हा सतत काहीतरी उगाच असंबद्ध बोलत रहायचं. वेडेपणा नुसता.
मीः मी असा नाहीये. मी असा नव्ह्तो.
तूः पण तू आत्ता असाच आहेस. तुझं तुला माहित काय झालंय ते. तू नीट झालास की बोलू.
मीः नीट होण्यासाठीच तर तुझ्याशी बोलतोय.
तूः हे असं बोलणं? अशा बोलण्याने तू मला तुझ्यासोबत नेशील नैराश्यात.
मीः मी तुला नैराश्यात नेईन? मी मित्र आहे तुझा. कधीतरी थोडं जवळ ये. थोडं जवळ घे. विचार ‘तुला काय होतंय? तुला काय म्हणायचंय? कुठे दुखतंय.. काय दुखतंय.. ’
तूः म्हणजे पुन्हा मीच विचारायचं. तुला कळत नाही? तुला अडचण आहे तर तू बोल माझ्याशी.
मीः धीराची गरज आहे. हाताची निकड आहे. थोडा पाठिंबा मिळाला तर येईल बाहेर आपोआप.
तूः लहान पोराच्या उपर चाललंय सगळं. म्हणजे एखादं पोर भोकांड पसरून रडायला लागलं की आपण त्याच्याजवळ जायचं. कारण, त्याला धड बोलता येत नसतं. त्यामुळे नेमकं काय होतंय हे त्याने सांगण्याचा प्रश्नच नाही. मग ओंजारुन गोंजारुन त्याला शांत करायचं. हे सगळं लहानपणी ठीक आहे रे. एक मिनिट.. एक मिनिट.. म्ह्णजे आता हे सगळं मी तुझ्यासोबत कराव अशी तुझी अपेक्षा असेल तर सॉरी. कारण हे सगळं करण्यात मला रस नाही आणि तूही आता लहान नाहीस.
मीः माणूस बोलायला शिकला म्हणून त्याला दरवेळी व्यक्त होता येतंच असं नाही. किंबहुना अशी अपेक्षा धरणंही गैरच. तू फक्त दरवाजा उघडावास इतकीच माझी अपेक्षा होती. दुसरी महत्त्वाची गोष्ट.. तुला वाटेल की तू माझ्याजवळ आल्यामुळे माझा अहं सुखावेल. पण, अशा बहुतेकवेळी तो माणसात उरलेलाच नसतो. उलट तुझ्या आपुलकीच्या चौकशीमुळे तू तुझे दरवाजे माझ्यासाठी खुले करत असतेस. मी त्याचीच तर वाट पाहातो आहे.
.............................................................................................. पुस्तकातून
