अखेर तुम्ही माझ्यावर मात केलीत.
ज्याने तुम्हाला तुमचं हक्काचं स्थान दिलं..
ज्याने तुम्हाला काय वाटतं याचा सतत ध्यास घेऊन पाठपुरावा केला,
त्यालाच तुम्ही निर्दयीपणे बंदीवान बनवलंत.
आता मला माझं मत नाही. आता मला माझी नजर नाही.
आता मी तुम्हाला वाटेल तेच बोलायचं.. शिवाय, त्याची वेळही तुम्हीच ठरवणार??
माझ्याभवती सतत कोंडाळं करून उभं राहण्यात कसली मानताय धन्यता..??
तुम्हाला त्याशिवाय येतंच काय..
मला बंदिवान बनवून तुम्ही मुक्त होऊ पाहाताय मूर्खांनो..
पण, उलट तुम्हीच अडकवून घेताय एकमेकांच्या पायांना एकमेकांमध्ये.
तुम्हाला तुमचं अवकाश गवसावं म्हणून स्वहस्ताने या मुक्तांगणात सोडणारा मीच होतो.
या अवकाशात तुमच्या असण्याला खमका पाठिंबा देणाराही मीच होतो.
पण अखेर ज्याची भीती होती तेच झालं.
तुम्हाला अविचार शिवला.
तुम्ही उरला नाहीत माझे..
आता बसा चिकटून या शेवाळ्याला.. तुमची शेंबडी लक्तरं घेऊन.
मी घडवलेल्या दुनियेत साल्यांनो मलाच केलंत बेघर??
भडवी.. माझीच प्रसुती पोकळ होती बहुतेक.
पण, तुमची ही वखवखलेली पाठ पुरती लुळी करण्यासाठी..
मी जन्माला घालेन नव्या शिलेदारांना..तुमच्याच साक्षीने.
पाहात बसण्याशिवाय आणि भिरभिरण्यापलिकडे येतंय काय तुम्हाला..??
फरक फक्त इतकाच आहे की पूर्वी थोडा वेळ मागितलात तुम्ही की मी तो खुशाल द्यायचो.
आता वेळ माझ्यावर आहे.
पण मी ती मागणार नाही.
या संतप्त हतबलतेतून प्रवाही काही वाहते होईलच..
आणि तुमचं हे सतत माझ्याभवतीचं घोंगावणं क्षणात मृतप्राय बनेल..
सावधान.
............................................................................................................. पुस्तकातून.