तुझ्यासाठी उच्चारलेले शब्द माझ्या तोंडून नेहमीप्रमाणे बाहेर पडतात. पण, आता ते तुझ्यापर्यंत नेहमीसारखे येतीलच याची शाश्वती उरली नाही.
हल्ली ही तुझ्या-माझ्या भवतालची हवा फार चतुर बनली आहे. शब्दांना कोणताही धक्का न लावता त्यांच्या गर्भात दडलेल्या आशयापर्यंत ती बेमालूम पोचते. आणि सरळ साधे वाटणारे माझे शब्द मुखवटा चढवतात काळा. मला त्याची कल्पनाच नसते. पण, तुझी प्रतिक्रिया उमटते आणि मला त्याचा साक्षात्कार होतो. तोवर वेळ नीच. निघून जाते.
मी पुन्हा शब्द जन्माला घालतो. त्यांच्या प्रसुतीपूर्वी पुन्हा पुन्हा ते जीभेवर घोळवतो. चहूबाजूंनी त्यांना नागवं करून वेड्यागत डोळे विस्फारून पाहात राहतो. मग झालाप्रकार तुझ्या नजरेस आणून देण्यासाठी नव्याने शब्द खेळतो. तरी हवेचा सूर बदलतो. वाऱ्याचा नूर पालटतो आणि तुझ्या दिशेने झेपावणाऱ्या अक्षरांची उलटी बाजू मला दिसू लागते. तोच कोन माझ्या दिशेने झेपावतो उलटा. मी पुन्हा भांबावतो.
भांबावतो... कारण मी कधी संवादाच्या या टोकाला असतो. तर कधी त्या टोकाला. मला माझी नेमकी जागाच लक्षात येत नाही.
............................................................... पुस्तकातून.

कणा ताठ आहे. पण, हल्ली इथे खुर्चीत नेहमीच्या जागी पाठ टेकवणं मुश्कील झालंय. थोड्या विश्वासाने इथे अंग टाकलं की खुर्ची वाजते सततची. मग तिला फिरवता येत नाही. हालवता येत नाही. इथे बसायचं तर फक्त एकाच कोनात. खांदे, हाताचे कोपरे, कंबर अशी ताठर हवी. इथे मान वळवायचीही सवलत नाही. त्यामुळे शरीर गोठतंच. काय गंमत आहे.. भल्या भल्यांच्या खुर्च्या मस्त खेळकर असतात. पण, तो खेळ खेळायला लागणाऱ्या कण्याची उणीव या खुर्च्यांना भासत असते. पण इथे.. इथे तिच्या कंबरेलाच मोळे मारलेत लेकाच्यांनी.
हल्ली ती फिरत नाही. हालत नाही. तिच्यावर पाठ टेकली तरी तिला ते झेपत नाही.
पर्याय दोनच. एकतर खुर्ची बदला किंवा बाणा सोडा.