तुम्ही जेव्हा केव्हा माझ्याकडे
पाहता,
काय दिसतं तुम्हाला?
माझी ओंजळ भरून असलेली अक्षरंच,
तेवढी तुम्हाला दिसत असतील.
तुम्ही म्हणाल दुसरं आहे, काय तुझ्याकडे?
चुकताहात.
खरंतर,
तुम्हाला काही द्यायला म्हणून,
जेव्हाकेव्हा मी बाह्या सरसावतो,
तेव्हा माझ्या या ओंजळीतून
अक्षरांना लगडलेले शब्दच तर सांडतात
नेहमी.
हे खरंय.
या शब्दांनाही,
तुम्ही ओंजळीत अलगद झेलता,
म्हणूनच त्यांना काय तो अर्थ.
अन्यथा,
तेही भटकेच अन दुर्दैवीच की.
पण खरं सांगा,
तुम्हाला,
ही ओंजळच दिसते ना फक्त?
कि दिसतायंत,
या शब्दांआड दडून बसलेली गनिमी अक्षरं?
निश्चयाच्या टोकदार भाल्यांसह सावध,
हे दडलेले शब्द दिसतायत?
कि फक्त चाखाव्या वाटतात,
माझ्या भूतकाळी पाकळ्यांचा गंध केवळ?
हे पहा,
मेंदूमध्ये
मी
प्रयत्नपूर्वक
खोचून ठेवलंय
बंडाचं
एक निशाण.
पाहिलंय तुम्ही?
बरं, निदान ओघळलेल्या अतृप्त इच्छांचा
गंध आला का तुम्हाला?
अहं.. नाहीच.
यातलं काहीच तुम्हाला नसेल जाणवलेलं.
कळलंय मला.
कारण, विचार कसेही असले तरी
शब्दांवरच तर भाळतो आपण.
पण, आता मला फिकीर नाही या ओंजळीची.
आता फक्त,
निशाण फडफडतं रहायला हवं.
आणि इच्छांचे ओघळ भळाळते.
यापुढचं
माझं तुम्हाला देणं असेल,
ते असं..
मनस्वी.
…………………… पुस्तकातून
