मला वाटते आता सर्व संपले आहे.
गरज, सोय, सवय या सर्व शब्दांनी आपले अर्थ म्यान केले आहेत.
म्हणून पूर्वीसारखा उच्चार होत नाही यांचा.
ना ओठ विलग होत..
ना जीभ पुढे सरसावत..
शब्द अबोल.. गालांमध्ये दडलेले.
बरेच गिळलेले..
काही लाळेत विरघळलेले..
गिळलेल्या शब्दांचं संचित पोटात एकटं..एकाकी.
श्वासावाटे येणारे आपुलकीचे फक्त बुडबुडे..
दिसायला पुरते आकर्षक.. पण तितकेच पोकळ.
सगळं सुटत चाललेलं.
थांबता न थांबणारं..
हे काय आहे?
दिसत नाहीय नीट,
ना समजत.
सगळे खुंटते आहे तासागणिक
आखूड होते आहे.
वाढ होतेय ती केवळ पोटात असलेल्या थंड गोळ्याची.
गारठा वाढतो आहे आतून.
प्राणवायूही संपत आला आहे.
तुझ्यामाझ्या दरम्यान नेमकं काय उरलंय कळत नाही.
ना संग.. ना वियोग.
सर्व काही स्थिर. नेटकं.
जिथल्या तिथे.
..
..
..
..
..
अचेतना अशीच असते ना?
या संपण्यावर मी विश्वास ठेवायचा?
की तू आपणहून श्वास फुंकणार आहेस?
.................................................. पुस्तकातून
