घड्याळ बंद आहे.
तिन्ही शिलेदार थिजले आहेत.

कधी नव्हे ती वेळ थांबली आहे.

थांबलेल्या क्षणांचाही मला उबग येतो.
ही वेळही जावी निघून म्हणून मी अटापिटा करतो.
सुरकुतल्या वेळेला वाट देण्यासाठी मी वेगवान होतो.
श्वास गरम होतात.
हाताला लागलेली वेळेची निस्तेज काया मी झटकन उचलतो आणि दोन बोटांच्या चिमटीने कालचक्र पुन्हा पुन्हा फिरवलं जातं.. माझ्याकडून.
... आणि.. आणि..
श्वास-उच्छ्वासाच्या गरम फटीमधून साचली वेळ सरकती होते क्षणार्धात.
 सुटकेचा निःश्वास..
आता वेळेने वेग पकडला आहे..
निघून जाते आहे भराभर..
मी मात्र त्याच जागी खिळलेला.. स्थिर, थिजलेला.

माझ्या गरम श्वासोच्छवासामधलं अंतर रुंदावते आहे..
वेळेचा प्रवाह जोर धरतो आहे.
माझा श्वास..
मंद...
मंद..

थंड..!.
................................................................ पुस्तकातून.