उपसा

सर्वात आधी मला तुझा मेंदू उपसू दे.
बघू दे नेमकं काय कुठे कसं ठेवलंयस तू ते.
काही महत्त्वाच्या गोष्टी..
काही महत्त्वाच्या घटना..
काही महत्त्वाची माणसं..
असं सगळं तुला अचानक सापडेनासं होतं..
म्हणजे नक्की काय घडतं?
बघू देत ना मला आपल्या गप्पा..
आपले तंटे
आपले फुगवे..
एखादी बोलकी दाद
एखादा अबोल संवाद .
दिसू दे तुझ्या डोळ्यांमधलं
तू आपणहून साठवलेलं माझं संचित
कुठाय आपण एकमेकांना दिलेली
स्पर्शाची चोरटी मोकळीक?
ती जाणवू तरी दे निदान
..
..
कुठायत आपले शब्द..
तू दिलेले काही..
काही मी झेललेले?
....
जे होतं ते आहे फसवं?
की नव्हतंच कधी काही?
..
..
..
..
हं
नाही म्हणायला,
इथे या बंद, भक्कम पिंजऱ्यआड हे गाठोडं दिसतं आहे.
अस्पष्ट.
काय आहे कळत नाही.
पण, ती सुकलेली प्राजक्ताची वेणी तेवढी दिसतेय.
तशीच बिलगलेली.
तेंव्हाची.
..
..
..
आता....
आता मला तुझ्याकडून काही नकोय.
त्या माझ्या एका कोंडलेल्या श्वासाला
मोकळीक दे
लवकर!
..................................................... पुस्तकातून.
 .

मला मी

मी
मी कोण?
मी अमुक.
ही झाली ओळख.
मी त्यापुढे येतो खरंतर.
मग?
मग मी कोण?
मी.. माहित नाही.
म्हणजे?
म्हणजे मी कुणीतरी होतो,
हा इथे येईपर्यंत.
पण इथे
या निर्मनुष्य बेटापाशी आल्यावर,
मला मी स्मरत नाही.
मला मी ​चिकटत नाही.
मला मी भिववत नाही.
इथे माझ्यातून मी वजा होतो.
उरतं काय ते मला आठवत नाही.
पुरणार काय याची मला तमा नाही.
मला मीचा विसर पडतो
मला माझा विसर पडतो.
मी मला तुझ्यात घेण्याचा आकांत मांडतो
मी रडतो.
झगडतो..
मला मी पुन्हा बिलगतो.
त्याच प्रहरी,
मी मला पुन्हा गवसतो.
..................................................... पुस्तकातून.