ः बाबा गोष्ट सांगा ना.
ः अं... कोणती गोष्ट सांगू..
ः कोणतीही सांगा. डोंगरांची, वाघाची, चिमणीची, माणसाची.. कोणतीही..
ः बरं. ही गोष्ट आहे एका चिमणीची आणि एका पिंजऱ्याची. एका चिमणीला एका पिंजऱ्यात ठेवलेलं असतं. बाहेरचं जग बंद दारातून पाहात असते ती. बाहेर यावं, स्वच्छंदी उडावं असं तिला फार वाटे. पण, पिंजऱ्याचं दार काही तिला उघडता येत नसे.  ही तिची धडपड पिंजरा रोज पाही.  दिवस उजाडला की ती पिंजराभर गोल गोल फिरत असे. दोन गजांमधल्या अंतराचं नव्याने माप घेत असे. पण, त्यात काही बदल होत नसे. पिंजरा हे सगळं शांतपणे पाहायचा. तिची धडपड पाहून अखेर त्याने चिऊशी संवाद साधला. पिंजरा म्हणाला, चिऊ मी सोडतो तुला बाहेर. उद्या सकाळी ये तू माझ्या दाराजवळ. तू आलीच की मी दार उघडेन. चला चिऊ आनंदली. सकाळ झाली. चिऊ दाराशी आली. पण दार काही उघडेना. पहिला दिवस गेला.. दुसरा दिवस गेला..
ः बाबा, पण पिंजरा दार का नाही उघडतेय.
ः अरे पिंजऱ्याला भीती वाटते. तिला मोकळं करावं असं त्याला वाटेही. परंतु, तो धजावत नसे. उद्या उघडलाच पिंजरा आणि गेलीच उडून चिमणी तर..? मग पिंजऱ्याचा उपयोग काय..?  रिकामा पिंजरा ठेवत नाहीत कोणी. शिवाय तिलाही बाहेर खूप लोकांचा त्रास होईल हेही तो जाणून होता.
ः बाबा, आपल्याला हवं तेव्हा बाहेर जाता न येणं म्हणजेच पिंजरा ना. उलट या पिंजऱ्याने उघडावं की दार. जाऊ दे तिला बाहेर. भटकू दे. दमू दे. बागडू दे. तिला वाटलीच भीती कुणाची तर येईल ना परत पिंजऱ्यात. त्याने तिला आत घ्यावं बस्स. असं झालं तर कशाला जाईल चिमणी पिंजरा सोडून. उलट तो पिंजरा उरणारच नाही. ते घर होईल ना तिचं. दोघेही खुश होतील.
ः हं.. बरोबराय तुझं. पण  हे पिंजऱ्याला कळत नाही ना. जो फरक तुला कळला तो प्रत्येकाला समजला तर वेड्या घराचा पिंजरा कधीच झाला नसता. उलट सर्व प्रकारचे पिंजरे ही वेगवेगळी छान छान घरं झाली असती. कळळं? चला. झोपा आता.
ः हं. गुड नाइट
..................................................................................... पुस्तकातून.

तूः हल्ली सतत रडत असतोस. बघेत तेव्हा निराश असतोस. सतत दुसऱ्याला दोष देणं वाढलंय तुझं.
मीः दोष. मी कधी दोष दिला तुला. मी फक्त म्हण्तोय की तू पूर्वीसारखी बोलत नाहीस.
तूः तेच सततचं तेच टुमणं. मला या साळ्या गोष्टीचा कंटाळा आलाय. बघेल तेव्हा सतत काहीतरी उगाच असंबद्ध बोलत रहायचं. वेडेपणा नुसता.
मीः मी असा नाहीये. मी असा नव्ह्तो.
तूः पण तू आत्ता असाच आहेस. तुझं तुला माहित काय झालंय ते. तू नीट झालास की बोलू.
मीः नीट होण्यासाठीच तर तुझ्याशी बोलतोय.
तूः हे असं बोलणं? अशा बोलण्याने तू मला तुझ्यासोबत नेशील नैराश्यात.
मीः मी तुला नैराश्यात नेईन? मी मित्र आहे तुझा. कधीतरी थोडं जवळ ये. थोडं जवळ घे. विचार ‘तुला काय होतंय? तुला काय म्हणायचंय? कुठे दुखतंय.. काय दुखतंय.. ’
तूः म्हणजे पुन्हा मीच विचारायचं. तुला कळत नाही? तुला अडचण आहे तर तू बोल माझ्याशी.
मीः धीराची गरज आहे. हाताची निकड आहे. थोडा पाठिंबा मिळाला तर येईल बाहेर आपोआप.
तूः लहान पोराच्या उपर चाललंय सगळं. म्हणजे एखादं पोर भोकांड पसरून रडायला लागलं की आपण त्याच्याजवळ जायचं. कारण,  त्याला धड बोलता येत नसतं. त्यामुळे नेमकं काय होतंय हे त्याने सांगण्याचा प्रश्नच नाही. मग ओंजारुन गोंजारुन त्याला शांत करायचं. हे सगळं लहानपणी ठीक आहे रे. एक मिनिट.. एक मिनिट.. म्ह्णजे आता हे सगळं मी तुझ्यासोबत कराव अशी तुझी अपेक्षा असेल तर सॉरी. कारण हे सगळं करण्यात मला रस नाही आणि तूही आता लहान नाहीस.
मीः माणूस बोलायला शिकला म्हणून त्याला दरवेळी व्यक्त होता येतंच असं नाही. किंबहुना अशी अपेक्षा धरणंही गैरच. तू फक्त दरवाजा उघडावास इतकीच माझी अपेक्षा होती. दुसरी महत्त्वाची गोष्ट.. तुला वाटेल की तू माझ्याजवळ आल्यामुळे माझा अहं सुखावेल. पण, अशा बहुतेकवेळी तो माणसात उरलेलाच नसतो. उलट तुझ्या आपुलकीच्या चौकशीमुळे तू तुझे दरवाजे माझ्यासाठी खुले करत असतेस. मी त्याचीच तर वाट पाहातो आहे.
.............................................................................................. पुस्तकातून

त्या दिवशी मी निहत्ता होतो. निःशस्त्र.
त्या दिवशी ढगही काळवंडले नव्हते. गडगडाटी आवज नव्हते. सगळं शांत होतं. सूर्य वार्धक्याकडे झुकत होता. चंद्रजन्म दृष्टीपथात होता.. त्याचवेळी नेमका हा बाण असा येऊन पुरता घुसला माझ्या छातीच्या डाव्या बाजूला.
घुसला.. रुतला.. आणि छातीजवळ आतल्या आत तुटला.
वेदना झाली नाही की शरीर फाडून रक्ताने भोकांड पसरलं नाही. शरीर निवांत होतं.
पण, त्या दिवशीपासून सतत एक थेंब स्रवतो आहे.
माझ्या छाताडापासून वर गळ्याच्या दिशेने उलटा.
या एका थेंबाने मात्र मला पुरते हवालदिल करून टाकलं आहे.
ना कोणती खपली.. ना कोणती जखम.
हा येतो कुठून हा जातो कुठे?

तुझ्यासाठी उच्चारलेले शब्द माझ्या तोंडून नेहमीप्रमाणे बाहेर पडतात. पण, आता ते तुझ्यापर्यंत नेहमीसारखे येतीलच याची शाश्वती उरली नाही.
हल्ली ही तुझ्या-माझ्या भवतालची हवा फार चतुर बनली आहे. शब्दांना कोणताही धक्का न लावता त्यांच्या गर्भात दडलेल्या आशयापर्यंत ती बेमालूम पोचते. आणि सरळ साधे वाटणारे माझे शब्द मुखवटा चढवतात काळा. मला त्याची कल्पनाच नसते. पण, तुझी प्रतिक्रिया उमटते आणि मला त्याचा साक्षात्कार होतो. तोवर वेळ नीच. निघून जाते.
मी पुन्हा शब्द जन्माला घालतो. त्यांच्या प्रसुतीपूर्वी पुन्हा पुन्हा ते जीभेवर घोळवतो. चहूबाजूंनी त्यांना नागवं करून वेड्यागत डोळे विस्फारून पाहात राहतो. मग झालाप्रकार तुझ्या नजरेस आणून देण्यासाठी नव्याने शब्द खेळतो. तरी हवेचा सूर बदलतो. वाऱ्याचा नूर पालटतो आणि तुझ्या दिशेने झेपावणाऱ्या अक्षरांची उलटी बाजू मला दिसू लागते. तोच कोन माझ्या दिशेने झेपावतो उलटा. मी पुन्हा भांबावतो.
भांबावतो... कारण मी कधी संवादाच्या या टोकाला असतो. तर कधी त्या टोकाला. मला माझी नेमकी जागाच लक्षात येत नाही.
............................................................... पुस्तकातून.

कणा ताठ आहे. पण, हल्ली इथे खुर्चीत नेहमीच्या जागी पाठ टेकवणं मुश्कील झालंय. थोड्या विश्वासाने इथे अंग टाकलं की खुर्ची वाजते सततची. मग तिला फिरवता येत नाही. हालवता येत नाही. इथे बसायचं तर फक्त एकाच कोनात. खांदे, हाताचे कोपरे, कंबर अशी ताठर हवी. इथे मान वळवायचीही सवलत नाही. त्यामुळे शरीर गोठतंच. काय गंमत आहे.. भल्या भल्यांच्या खुर्च्या मस्त खेळकर असतात. पण, तो खेळ खेळायला लागणाऱ्या कण्याची उणीव या खुर्च्यांना भासत असते. पण इथे.. इथे तिच्या कंबरेलाच मोळे मारलेत लेकाच्यांनी.
हल्ली ती फिरत नाही. हालत नाही. तिच्यावर पाठ टेकली तरी तिला ते झेपत नाही.
पर्याय दोनच. एकतर खुर्ची बदला किंवा बाणा सोडा.