अरे तू?
एकदम अचानक आलीस..
काहीच कळवलं नाहीस. ना साधं पत्र.. ना फोन.. ना इमेल.
अशी एकदम कशी काय?
बरं आलीस ते आलीस.. वर अशी एकदम थेट आत..
नाही.. नाही.. राग नाही.
घर तुझंच आहे म्हणा. परवानगीची गरज नव्हतीच.
थोड कळवलं असतंस, तर जुजबी का होईना तयारी करता आली असती..
कसली म्हणजे? तुझ्या स्वागताची.
अहं. आताही करता येईलच. पण, आधी या धक्क्यातून तरी सावरू दे.
तुझं बरंय..
हे असं एकदम येऊन असं सगळं घर एका क्षणात भरून टाकलंस.
मलाच सुचेना बघ काय कराव ते.
काय घेणार? काय आवडतं तुला?
थांब, मीच देतो तुला काहीतरी छान.
अर्रर्र.. पण हे असं होतं..
तू अशी अवचित आल्यामुळे, आत्ता माझ्याकडे काही नाही द्यायला तुला.
नाही म्हणायला तू येताना आणलेलं समाधान तेवढं आहे माझ्यापाशी.
ते मात्र मागू नकोस.
एकदा दिलेली गोष्ट पुन्हा मागत नाहीत आपल्याकडे.
आत्ता आलीयेस. आता असणारच आहेस सोबत. आराम कर.
तोवर मीही ताळ्यावर येईन थोडा.
त्यानंतर सगळे लाड पुरवेन तुझे.
शब्द आहे माझा.
....................................................................... पुस्तकातून
