अंतर

मला वाटते,
श्वासाच्या त्या टोकाला कालपर्यंत कोणी होते.
कधी खूप जवळ आल्यावर
त्या टोकाला असलेला श्वास बोलायचा.
मी आहे म्हणायचा.
माझ्या उच्छवासात असलेल्या रित्या जागा मूक भरायचा.
आता लक्षात येते,
माझ्या उच्छवासात कोणी पलिकडे,
आपला श्वास शोधायचा.
काळ्या मिट्ट अशा पसरलेल्या रात्री,
कधीमधी एकट्या पडलेल्या माझ्यात तो निश्चयाचे इरादे भरायचा.
ही दोन टोके निकटही यायची सावकाश.
जवळ.. खूप जवळ.
जणू दोन भिन्न अवकाशाची घट्ट वीणच ती.
निमूट प्रणय चालायचा महणा हवे तर.
यातून जन्माला काय यायचे समजत नसे.
अगदी कालपर्यन्त नव्हते ठाऊक.
आज इथे थोड़ा टेकलो..विसावलो
आणि कधी नव्हे ते या अंधारात किलकिल्या नजरेने पाहिले
अन लक्षात आले,
 कि त्या घट्ट विणेने
माझे एका श्वासाचे अंतर
सुबक, रेखीव बनवले आहे
.......
पुस्तकातून

तेच ते

इथे मक्तेदारी शब्दांचीच  फ़क्त.
तेच शब्द .. अर्थही तोच..
उच्चारही ठरलेला आणि त्याचा वापरही..
तोच चन्द्र.. तीच चंद्रिका..
त्याच भावना आणि वेदनाही तितकीच.
शब्द.. ओळीवरून घसरणरे..
अर्थाचे गर्भारपण न पेलवणारे..
नुसते नेत्रदीपक वांझ फुगव्टे..
सर्व काही दिसणारे..
दाखवता येणारेच सोज्वळ फ़क्त.

कवितेला रोमांचित करणारा प्रणय इथे नाही.
इथे नवा जन्म नाही..
ना पुष्ट वाढ प्रतिभेची.
माझ्या पदरी मी पाहातो डोकावून..
..
..
..
आता इथे उरलेत ते केवळ
टोकदार.. थेट व्यक्त होणारे
सातत्याने दुर्लक्षित झालेले काही.
...........................................पुस्तकातून