आज बऱ्याच दिवसांनी खोलीचं दार उघडलं.
दाराचा रंग उडालेला.. बिजागिऱ्यांत वंगण नव्हतं.
धुळीने माखली होती सारी चौकट.
या दाराकडे मी वारंवार पाही. वाटे उघडावं की नको?
काय असेल आत..? काही असेल की काहीच नसेल?
नसेलच, अशी समजून घालून वारंवार या दारावरून जात असे मी.
पण, आज उघडलंच ठरवून दार.
करकर झाली.. ठिणग्या उडाल्या. चटके बसले तशी सताड झाली चौकट.
आत पहिल्यांदा नजरेस पडलं ते सुरकुतलेलं काही..
... हाताला लिबलिबित भासलं.. थंड.
काय होतं कळेना..
तिकडे डावीकडे टांगून ठेवलेलं लक्तर दिसलं.. मखमली.
समोर काय आहे ते मात्र कळेना.
या भणंग प्रकाशामुळे काही दिसेना. मग हळूहळू शोधून शोधून लावले दिवे अंधाराचे.
मग लख्ख दिसलं.
..
..
..
..
ही समोर होती आठवण.
अधांतरीच रुतलेली..
तिच्या नशिबी ना मन ना मेंदू.
भोर काळी.. निपचित.. निर्जीव..
चरा बनून उरलेली केवळ.
................................................................... पुस्तकातून.
