त्या दिवशी मी निहत्ता होतो. निःशस्त्र.
त्या दिवशी ढगही काळवंडले नव्हते. गडगडाटी आवज नव्हते. सगळं शांत होतं. सूर्य वार्धक्याकडे झुकत होता. चंद्रजन्म दृष्टीपथात होता.. त्याचवेळी नेमका हा बाण असा येऊन पुरता घुसला माझ्या छातीच्या डाव्या बाजूला.
घुसला.. रुतला.. आणि छातीजवळ आतल्या आत तुटला.
वेदना झाली नाही की शरीर फाडून रक्ताने भोकांड पसरलं नाही. शरीर निवांत होतं.
पण, त्या दिवशीपासून सतत एक थेंब स्रवतो आहे.
माझ्या छाताडापासून वर गळ्याच्या दिशेने उलटा.
या एका थेंबाने मात्र मला पुरते हवालदिल करून टाकलं आहे.
ना कोणती खपली.. ना कोणती जखम.
हा येतो कुठून हा जातो कुठे?