हा खेळ मी लहानपणापासून पाहात आलोय.
तूच नाही का शिकवायला सुरुवात केलीस.
तू तुझा खेळ खेळत रहायचीस. नवनवे डावपेच मला शिकवत रहायचीस.
मी मात्र तुझ्या पदराला धरून हा पसारा विस्फारून पाहात असायचो.
या खेळातली धावपळ.. आणि त्याच्या नियमावलीचा राक्षस पाहून त्यावेळी नकळत तुझ्या बोटाला मी माझ्या तळहाताचा वेढा घातला होता. 
बरोबर.. आत्ता येतंय लक्षात.. हा तोच खेळ आहे.
या खेळातला तुझा डाव तू नेहमीच आनंदाने खेळायचीस. तुझं प्रत्येक पाऊल रेखीव असायचं. मी मात्र तुला हवा तसा.. हवा त्या वेगाने रमत नव्हतो. इतरांपेक्षा काकणभर जास्तच ऊर्जा असूनही माझा एक पाय सतत तुझ्या साडीवर अनाहूत पडलेला असे.
तरीही तू थकत नव्हतीस.. रुसत नव्हतीस..
पण, रिंगण पूर्ण होता होता..
वेढ्यांमधलं बोट निसटून गेलं..
एक पाऊल पडता पडता..
उरलं बळ सरून गेलं..
आता मला एक कळलंय,
तुला हा खेळ खेळण्यात रस नव्हताच कधी.
तुला फक्त मला हे मैदान दाखवायचं होतं..
या मैदानात मला आणून सोडायचं होतं.
तू ते केलंस.
..
..
..
..
..
..
..
उपकार कृतघ्न असतात.
................................................................................... पुस्तकातून.