पाऊलखुणा

चला,
या खोलीतलं
सगळं सामान मी आवरून ठेवलंय.
आवरून म्हणण्यापेक्षा
माझं माझं सगळं मी पुन्हा भरून घेतलंय म्हण. 
आता ही खोली पूर्ण मोकळी झाली पाहा.
एरवी बोलताना,
एकमेकांमध्ये मुरणारे शब्द..
आता मात्र इथल्या भिंतींना धडका देत विखरून जातायंत.
ही आवाजाची कंपन
पुन्हा पुन्हा आपल्याच अंगावर चालून येतायंत.
हं.. 
आता इथे देणारंही कोणी राहिलं नाही.
ना स्वीकारणारं कोणी.
आता इथून निघून जायचं मी फक्त.
उरणारं काही नाही.
ना आक्रंदन.. ना प्राक्तन.
सर्व शून्य. निश्चल. स्तब्ध.
पण साला या पाऊलखुणा बंडखोर.
रिकामपणाला चुरगळून टाकणाऱ्या.
कुणीतरी इथे होत्याची आठवण.
आणि इथे आता कोणीही नसल्याचा पुरावा.
काय करावं यांचं?
पुसून टाकाव्यात का मी त्या?
पण खुणा गेल्या तरी वावर दिसतोच की.
किंबहुना पुसूच नयेत त्या खुणा.
नाहीतरी, पाऊलखुणा पुसण्यासाठी,
‘काळा’ने बागडायला हवंच की खोलीभर.
एकदम सगळं लुप्त होणं सजा आहे.
हळूहळू विरत जाण्यात मजा आहे. 
...................................................... पुस्तकातून.